بیست و هشت تپش

بیست و هشت تپش

بیست‌و‌هشت تپش، گریزی فانتزی‌ست به دوره‌ای قبل‌ از پیدایش انسان‌ها؛ جایی‌که هنوز خورشید از مغرب طلوع می‌کرد و در پشت کوه‌های غربی آرام می‌گرفت. هنگامی‌که هنوز کاکارول بزرگ زنده بود و از قلب کوه‌سرخ محافظت می‌کرد. مرگ؛ جبر ناگزیری‌ست که ورای تصور دست به سرنوشتِ قوی‌ترین موجود زمین برده و پس‌ از چندین قرن، کاکارولِ بزرگ را درون کام خودش فرو می‌برد. پس‌ از مرگ او طلسم کوه سرخ، بی‌درنگ جان گرفته و فعال می‌شود. طلسمی که با تپاندن قلب کوه شروع‌ شده و با بیست‌وهشت‌ بار تکرار آن در بیست‌وهشت پگاه متوالی، زمین را ناچار به بلعیدن زادگانش می‌کند. مگر این‌که گروهی بتواند این قلبِ شراره کش را از درون خاستگاهش، یعنی کوهستان یخی بیرون کشیده و در تاج سریر سلطنتشان جای‌گذاری کند تا نه‌تنها در قواره یک منجی؛ جهان را از کام مرگ اجباری نجات دهد، بلکه قدرت جادویی و جاودانه‌ی فرمان‌روایی بر تمام قبایل زمین را در قواره‌ی پادشاه ابدی و یگانه جهان، به تاراج ببرد. قبیله تارکین‌ها، اولین گروه از قبایل هشت‌گانه‌ی زمین است که با رؤیت طلوع بالعکس شرقی، متوجه آغاز طلسم و پیدایش جنگی به وسعت تمام جهان می‌شود. تیرون، پادشاه دلاور و شجاع تارکین ها، برای این‌که هم به نجات زمین کمکی کرده باشد و هم قبیله‌اش را از تیررس اسارت دور نگه دارد، مردان و زنان و کودکانش را در صف عزیمت به کوه‌سرخ به خط می‌کند تا راهی این مسیر سخت و دهشتناک شوند. مسیری که در آن، شرطِ مقابله با غول‌ها، مارگان‌های تبدیل‌شونده، کوراف‌های نابینا، راگال‌های شیرسوار، کافکین‌های کوتوله و توتوهای نابغه (که همگی در تکاپوی به چنگ آوردن قلب عازم کوه سرخ هستند) خودنمایی می‌کند. جنگاوری، اتحاد، عشق، خیانت، نبوغ، حماسه و… احساسات و اتفاقاتی است که در این مسیر، مکرراً زاده می‌شود. از ابتدا تانقطه‌ی پایانی این داستانِ رمزآلود و عمیق، هیچ اتفاقی قابل گمان نیست و لحظه‌لحظه‌ی آن، تأکید بر آن دارد که پشت رفتار خشونت‌بارِ تمام قبایل، مظلومیتی نهفته‌ است که علت خشم و ستیزه‌جویی شان است. سبک نوستار در این داستان، سیاقِ فانتزی‌های جی.آر.تالکین را زنده و یادآوری میکند.