چرا از ایوانز نخواستند

چرا از ایوانز نخواستند

کتاب چرا از ایوانز نخواستند اثر آگاتا کریستی با ترجمه مجتبی عبدالله نژاد توسط انتشارات هرمس در 292 صفحه به چاپ رسیده است.

آگاتا کریستی، نویسنده ای انگلیسی بود که بیشتر به خاطر داستان های معمایی و جنایی اش شناخته می شود.

آگاتا کریستی، زاده ی ۱۵ سپتامبر ۱۸۹۰ و درگذشته ی ۱۲ ژانویه ۱۹۷۶، نویسنده ی انگلیسی داستان های جنایی و ادبیات کارآگاهی بود.آگاتا کریستی با نام اصلی آگاتا مری کلاریسا میلر در شهر تورکی در ناحیه ی دوون انگلستان به دنیا آمد. پدر آمریکایی اش فردریک میلر نام داشت. مادرش کلارا بومر انگلیسی و از خانواده ای اشرافی بود. آگاتا به دلیل آمریکایی بودن پدر می توانست تبعه ی ایالات متحده نیز باشد، ولی هرگز از آن کشور تقاضای تابعیت نکرد. آگاتا دارای یک خواهر و یک برادر بود که هر دوی آن ها از وی بزرگ تر بودند.آگاتا در زمان جنگ جهانی اول در بیمارستان و سپس در داروخانه کار می کرد؛ شغلی که تأثیر زیادی بر نوشته های او داشته است: بسیاری از قتل هایی که در کتاب هایش رخ می دهند از طریق خوراندن سم به مقتولان صورت می گیرند.در هشتم دسامبر ۱۹۲۶ وقتی در سانینگ دیل واقع در برکشر زندگی می کرد به مدت ده روز ناپدید گردید و روزنامه ها در این مورد جاروجنجال فراوانی به پا کردند. اتومبیل او در یک گودال گچ پیدا شد و خود او را نیز نهایتا در هتلی واقع در هروگیت یافتند.

قسمتی از متن کتاب:

بابی جونز توپ را روی پایه گذاشت، چوب را چند بار عقب و جلو برد، بعد یواش آوردش جلو و محکم ضربه زد.

آیا توپ مستقیم از فراز چمن اصلی گذشت، اوج گرفت، از دست انداز عبور کرد و در محدوده ضربه چوب شماره پنج در گرین چهاردهم فرود آمد؟

نه. آنجا فرود نیامد. ضربه را بد زده بود؛ بنابراین توپ به موازات زمین پیش رفت و افتاد توی دست انداز!

تماشاگری نبود که افسوس بخورد و فریادش به هوا برود. تنها شاهد ضربه هم ابراز تعجبی نکرد و این هم البته طبیعی بود. چون زننده ضربه استاد امریکایی تبار گلف نبود ( ۱) ؛ پسر چهارم کشیش مارچبولت، شهر ساحلی کوچکی در ساحل ویلز بود.

بابی فحش خیلی قبیحی داد.

بابی جوانکی بود خوشرو که حدود بیست و هشت سال داشت. هیچ کس، حتی بهترین دوستش، ادعا نمی کرد که خوش قیافه است، ولی قیافه خیلی بانمکی داشت و در چشمهای قهوه ای او گرما و صمیمیتی بود که آدم را یاد سگ می انداخت.

ضربه را که زد، نومیدانه گفت:

ــ هر روز بدتر می شوم.

دوستش گفت:

ــ تمرین کن.

دوستش دکتر تامس مرد میانسالی بود با موهای جوگندمی و صورت بشّاش سرخ و سفید. او هم هیچ وقت سوئینگِ کامل نمی کرد. ضربه های کوتاه و مستقیم می زد که تا وسطهای زمین می رفت و معمولاً در مقابل بازیکنانی که از او مهارت بیشتری داشتند ولی سرسری تر بازی می کردند، برنده می شد.

بابی این بار با چوب شماره ۹ به سمت توپ هجوم برد. دفعه سوم موفق شد. توپ در فاصله کوتاهی از گرینی که دکتر تامس با دو ضربه چوب شماره ۱۲ به آن رسیده بود، به زمین نشست.

شما می توانید با خرید کتاب چرا از ایوانز نخواستند از بانک کتاب یکتامهر در سریعترین زمان ممکن آن را درب منزل یا محل کار خود تحویل بگیرید.

تلفن:                                                                                      66403535-021