موج ها و دریاها

موج ها و دریاها

کتاب موج ها و دریاها اثر روح الله حسینی توسط انتشارات نگاه در 128 صفحه به چاپ رسیده است.

سید روح ‌الله حسینی ۴ اسفند ۱۳۵۷ در شهرستان خمین به دنیا آمد. او تحصیلات متوسطۀ خود را در این شهرستان و در رشتۀ ریاضی و فیزیک به پایان رساند.

او در سال ۱۳۷۶ وارد دانشگاه علامه طباطبایی شد و پس از کسب مدرک کارشناسی مترجمی از این دانشگاه در سال ۱۳۸۰، وارد دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فرانسه شد.

او تحصیلات خود را در همین رشته و دانشگاه، با تمرکز بر ادبیات تطبیقی به پایان رساند. در سال ۱۳۸۷ به عنوان هیات علمی دانشگاه تهران، در دانشکدۀ مطالعات جهان، در گروه مطالعات فرانسه جذب شد و هم اکنون مدیریت این گروه را بر عهده دارد.

وی از سال ۱۳۸۴ تا کنون با مجلۀ فرانسوی زبان روو دو تهران نیز همکاری دارد و بیش از ۵۰ مقاله در زمینۀ شعر و ادب و سینمای ایران به چاپ رسانده است.

حوزۀ علاقه و تخصص او هنر و ادبیات فرانسه است.

قسمتی از متن کتاب:

پسربچه‏های شهر عاشقش بودند؛ هر روز نوبت یکی‏شان بود که از کوه بالا برود و یک طرف پل بنشیند و فخر بفروشد به پایینی‏ها که : “چقدر کوچکید از اینجا همه! وای عجب کیفی می‏ده!” و پرده به پرده تصاویر جهان از مقابل چشمانش می‏گذشت. از آن بالا موج‏های بلند خلیج هم پیدا بود؛ آسمان‏خراش‏های منهتن و بائوباب‏های ماداگاسکار. حتی هوای آن بالا هم با پایین کوه فرق می‏کرد. بماند که همیشه بهار بود آنجا زمانی که روی زمین را یک لایه ضخیم یخ پوشانیده بود. همین لایه هم بود که در آن زمستان سختِ آن سال سرد و سیاه، دخلش را آورد.

نوبت من بود که از کوه بالا بروم. اسمم را که پرسید، بلند گفتم: “علی”. پرسید: “پسر اردشیر؟” جواب دادم: “ها، اردشیر”. رو درهم کشید و بعدِ کمی مکث گفت: “بابات هم همین‏طور قرص و محکم حرف می‏زد… خدا رحمتش کنه… قول داده بودمِش…” دوباره مکث کرد. همه منتظر بودیم که بعدِ عمری سکوت چه می‏خواست بگوید. تا آمدم بپرسم: “چه قولی؟”، زانو زد، از همیشه بیشتر، از همیشه پایین‏تر. اشاره کرد که “جلدی باش”. تیز دویدم بالا، نشستم روی یکی از پل‏ها و غرق تماشای آسمان‏خراش‏ها شدم؛ گُله‏گُله نورهای زرد و سفیدشان تنه می‏زد به ستاره‏ها. همان چند لحظه، فقط همان چند لحظه آسمان را هم پیمودم. ویژه کرده بود سفرِ مرا؛ این آخرین سفر خودش.

فرو که می‏افتاد، به نظرم می‏رسید یکی از آن برجهای سفید و بلند بود که فرومی‏ریخت. من که ندیدم اما، بچه‏های دیگر می‏گفتند، پس از صعود من، نعلین آهنینش را که پوشیده بودند از آج‏های بلند، از پا کنده و دویدن گرفته بود سوی دریا؛ به سرعت رعد. من که نفهمیدم اما، بچه‏ها می‏گفتند، نرسیده به بائوباب‏ها، لغزیده بود یک لحظه پاهاش و با قله خورده بود به زمین تیره. من که ندیدم اما، می‏گفتند رودی از خون جاری شده بود از سرش و راه گرفته بود تا دریا. من که ندیدم اما…

شما می توانید با خرید کتاب موج ها و دریاها از بانک کتاب یکتامهر در سریعترین زمان ممکن آن را درب منزل یا محل کار خود تحویل بگیرید.

تلفن:                                                                                      66403535-021