جنبش های اجتماعی در ایران پس از اسلام

جنبش های اجتماعی در ایران پس از اسلام

«جنبش‌های اجتماعی در ایران پس از اسلام» تحقیقی دقیق و مبتنی بر منابع بسیار است از مهمترین جنبش‌های اجتماعیِ تاریخ ایران پس از اسلام. نویسنده سیمای اسطوره‌ای چهره‌های بزرگ جنبش‌های اجتماعی ــ نظیر ابومسلم و یعقوب و بابک ــ را در کشاکش مسائل سیاسی و اقتصادی آن دوران قرار داده و کوشیده تا چهرهٔ تاریخی آنها را نمایان کند. این کتاب دربرگیرندۀ بیست مقاله در سه بخش «جنبش‌های سیاسی» و «جنبش‌های اعتقادی» و «جنبش قَرمطیان» است. مقاله‌هایی که به‌بحث دربارۀ این سه جنبش در فاصلۀ قرن‌های اول تا پنجم هجری می‌پردازد؛ از ابومسلم خراسانی و مُقنَّع تا مرداویج گیلی، از فرقۀ مُرجِئه تا ابن‌مقفع و خرمدینان و در آخر قرمطیان در بحرین و یمن و خراسان. رضا رضازاده لنگرودی با بهره‌گیری دانشورانه از منابع پرشمار غربی و شرقی، تصویری چندوجهی از کنش‌گران تاریخ‌ساز در این عصر می‌سازد که در دل تعارضات قدرت و مناقشات دینی، اقتدار و جهان‌روایی را به مبارزه می‌طلبیدند.

سه مقالۀ این مجموعه دربارۀ جنبش‌هایی است که در خراسان رخ داده است. یکی دربارۀ اندیشه‌های سیاسی «مُرجِئه» است که یکی از نخستین جریان‌های فکری ــ سیاسی در سده‌های آغازین دورۀ اسلامی بود و نقش مؤثری در عرصۀ فکری و سیاسی جهان اسلام داشت. در این مقاله ابعادی از فعالیت مرجئه در خراسان بررسی و از آن به عنوان مرحلۀ دوم تاریخ مُرجِئه یاد شده است. مقالۀ دوم پژوهشی دربارۀ مقنّع و جنبش روستایی سپیدجامگان است؛ این جنبش یکی از مهم‌ترین قیام‌هایی است که در خراسان در عصر خلافت مهدی عباسی در سدۀ دوم هجری شکل گرفت. مقاله‌ای دیگر در این بخش به زنادقه در سده‌های نخستین دورۀ اسلامی اختصاص یافته است. روی کار آمدن عباسیان در زندگی و اوضاع عمومی کشورهای اسلامی، عنصر و عامل جدیدی پدید آورد که در میان اسلاف بلافصل عباسیان تقریباً به‌کلی ناآشنا بود؛ یعنی پیگرد و آزار زنادقه. البته معیارهای تعریف «زندقه» و تحدید مفهوم «زندیق» همواره در تغییر بوده است؛ زیرا مثلاً آنچه در زمان مأمون و معتصم عباسی زندقه دانسته می‌شد، در دورۀ خلافت متوکل به گونه‌ای دیگر تعبیر می‌شد.