تاریخچه ی آوا شناسی و سهم ایرانیان

تاریخچه ی آوا شناسی و سهم ایرانیان

توضیحات:

آواشناسي يكي از شاخه هاي زبان شناسي و بر سه نوع است: آواشناسي توليدي، صوتي (آكوستيك) و شنيداري در آواشناسي توليدي، آواي زبان را بر اساس اندام هاي گفتاري توصيف مي كنند. در آواشناسي صوتي، ويژگي هاي فيزيكي آواهاي زبان بررسي مي شود. آواشناسي شنيداري نيز، مربوط به نحوة ادراك آواها است و بيش تر با روان شناسي زبان پيوند دارد. امروزه براي بررسي آواشناسي لازم است پيشينة آواشناسي در پيشينة مطالعات زبان جست وجو شود. بدين منظور، در اين كتاب، آواشناسي در محدودة زماني حدود قرن ششم قبل از ميلاد تا قرن پانزدهم ميلادي بررسي شده است. نخست دربارة يونان، روم، هند و دانشمنداني كه در آن كشورها و در آن دوره، زبان را بررسي كرده اند، بحث شده است. سپس مطالبي دربارة اوضاع اجتماعي ايران، پس از ورود اعراب، زبان علم و چگونگي مطالعات دستوري آورده شده است. در پايان، آواشناسي در سرزمين هاي اسلامي بررسي و آثار دانشمندان در حوزة آواشناسي زبان عربي و آواهاي زبان فارسي در قرون اولية هجري ارزيابي و شرحي بر آنها داده شده است؛ ضمن آن كه، سهم دانشمندان ايراني در تكوين آواشناسي نيز در همين مقال مشخص گرديده است.

*بانک کتاب یکتا:تجربه ای متفاوت در خرید کتاب.