هوش معنوی و مقیاس های سنجش آن

هوش معنوی و مقیاس های سنجش آن

نخستین افرادی که به خصوصیا هوش توجه کردند، فلاسفه بودند و نه روان‌شناسان یا مربیان، اما طرح آن به گونه‌ی روان‌شناختی امروزی، ویژه‌ی قرن بیستم است.با مراجعه به متون کتاب جمهوریت افلاطون در می‌یابیم که یونانیان باستان هوش را ملاک انتخاب افراد شایسته برای احراز مشاغل حساس قرار می‌داده‌اند.
این کتاب از دو بخش و چند فصل تشکیل شده‌است. عناوین سه فصل اول در بخش نخست، به ترتیب هوش، معنویت و هوش معنوی می‌باشد. در فصل سوم مفهوم هوش معنوی، تعاریف، ابعاد تشکیل دهنده و همبسته‌های روان شناختی آن مورد برسی قرار می‌گیرد.

در چهارفصل بعدی کتاب، چهار مقیاس معتبری که برای اندازه گیری هوش معنوی در یک دهه گذشته ساخته شده معرفی می‌گرددو فرایند شکل‌گیری و تدوین نسخه نهایی، شیوه اجرا و نمره‌گذاری و شیوه روانسنجی آن‌ها با جزئیات توضیح داده می‌شود.

از نظر گاردنر قابلیت عقلی انسان، مجموعه‌ای از مهارت‌های حل مسئله است که او را قادر می‌سازد مسائل یا مشکلاتش را حل کند. گاهی این جریان منجر به کسب ظرفیت‌ فراگیری اطلاعات جدید می‌شود.

دیدگاه‌های گاردنر سخت مورد توجه روان‌شناسان و دست‌اندرکاران تعلیم و تربیت قرار گرفته است. گاردنر معتقد به وجود هشت نوع هوش است که عبارتند از هوش کلامی (توانایی استفاده از زبان بطور موثر)، هوش منطقی ـ ریاضی (توانایی استدلال منطقی، به ویژه در ریاضیات و علوم)، هوش فضایی (توانایی تشخیص جزئیات امور و تجسم و تغییر اشیاء دیداری به طور ذهنی)، هوش بدنی ـ جنبشی (توانایی استفاده ماهرانه از حرکات بدنی و کارکردن با اشیاء) هوش موسیقاتی (توانایی خلق، درک و ارج‌گذاری موسیقی)، هوش میان فردی (توانایی تشخیص جنبه‌های ظریف رفتارهای دیگران)، هوش درون فردی (توانایی آگاه شدن از احساس‌ها، انگیزه‌ها و امیال خود) و هوش طبیعی (توانایی تشخیص جنبه‌های مختلف طبیعت). گاردنر معتقد است صدمه‌ی مغزی، به این هوش‌ها آسیب می‌رساند.