داستان های پارسی

داستان های پارسی

داستان های پارسی مجموعه ای است از حکایت هایی که پیشینیان فرهنگو ادب پارسی، در آثار خود نگاشته اند.
گفتنی است، نخستین سراینده ای که به داستان سرایی روی آورد، سنایی غزنوی بود. او برای ترویج و اشاعه اندیشه های عرفانی، از عنصر حکایت و داستانک بهره گرفت تا با جاذبة داستان بتواند اندیشه های طریقتی و عرفانی را میان مردم بپراکند.
فریدالدین عطار نیشابوری، پرکارترین شاعری بود که به حکایت سرایی پرداخت، طنز و زبان روان و ساده عطار در این زمینه جای سخن دارد؛ او در داستانک هایش، بارها به نقد حاکمان و تضادهای اجتماعی، به شیوه طنز می پردازد و دادخواهی بن مایه برخی از داستان های اوست.
پس از وی، مولوی است که برای ترویج اندیشه ها و آرای طریقتی و عرفانی، آن هم در مثنوی، بهره می گیرد.
او بارها و بارها حکایت های عطار، کلیله و دمنه را وام می گیرد، ریخت آن ها را نگاه می دارد، اما آن نتیجه را که خود می خواهد، می پردازد.
غلامحسین مراقبی، چند سال پیش، در هشتصدمین سالگرد مولوی توسط یونسکو، بیشترین داستان های مولوی را در رادیوهای جوان، البرز، صدای آشنا و فرهنگ باز می گفت، بویژه در برنامة قند پارسی رادیو فرهنگ به همة آثار پارسی نقب می زد و داستان های آن را در کوته برنامه های رادیویی باز می گفت.