ترانه بولوار میرداماد

ترانه بولوار میرداماد

سپانلو شاعری است که زبان شعری مختص به خود را دارد. تصویر تهران قدیم در شعرهای او جابه‌جا دیده می‌شود. تصاویری که مختص شعرهای او و زندگی کردن او و تجربیاتش که زیستن با نسلی است که با خلق معنا در شعرهایش خاطره‌های مشترکی برایشان به یادگار گذاشته. شاید بتوان گفت سپانلو به معنای درست کلمه فرزند زمان خودش است و روح دوران خود را به درستی دریافته و از همین روست که شعرهایش روحی را به خواننده منتقل می‌کند که مختص دوران اوست.

در ترانه بولوار میرداماد می‌خوانیم:
«ای روزهای فردا
ای فکرهای زیبا
ای برگ‌های پاییز
ای پنجه‌های رویا
ای واژه‌های زرین

ای آسمان لرزان
دریای باد و باران
بالای شهر تهران
در انتظار طوفان
طوفان سرد و سنگین

بهر تو می‌سرایم
از خود برون می‌آیم
لب‌های خسته‌ام را
یک لحظه می گشایم
ای سرزمین دیرین

یک شاعر پیاده
همراه جویبارت
با یک پیام ساده:
خوش باد روزگارت
نه این زمان غمگین

از بیشه‌های گیلان
گنبدهای سپاهان
پسکوچه‌های شیراز
تا آتش‌های اهواز
لبخندهای شیرین

بولوار میرداماد
با لحظه‌های آزاد
پنجاه سال دیگر
از ما می‌آورد یاد
در روزهای رنگین

یک روز آفتابی
با آسمان آبی
آن سوی عصر غربت
تصویری از رفاقت
پیوندهای پیشین»