در من هوا سرد است

در من هوا سرد است

این رمان از زبان زنی روایت خود را شروع می‌کند که در زندگی حل شده است. زیر و بم زندگی، از او که سال‌ها پیش حتی سودای نوشتن و شعر را در سر داشته، موجودی ساخته که بیش از هر چیز سعی در رتق و فتق و به روی ریل آوردن روال طبیعی زندگی‌اش دارد. از خیره‌سری‌ها و شور و لطافت جوانی‌اش در او خبری نیست و تنها به وقت شنیدن سرگذشت دوستان و آشنایانی چون خودش از زبان دوستان و نزدیکانش است که نوعی بازآفرینی و یادآوری را در ذهن خود شکل می‌دهد تا گذشته‌ای که روزگاری به آن تعلق داشته و امروزه خود را از آن بسیار دور می‌بیند در ذهن او تداعی شود.

نجیب در این رمان در قامت یک نویسنده زن به خوبی نشان داده است که به ظرافت‌های رفتار طبقه‌ای از زنان که در این رمان از آنها روایت می‌کند آشناست. او به درون ذهن و زندگی زنان طبقه میانه اجتماع رفته است. فکر و نوع نگاه آنها به المان‌های زیستی همچون ازدواج، زندگی خانوادگی، عشق، جوانی، مطالعه و ادامه تحصیل و موضوعاتی مشابه را واکاوی می‌کند و در قالب یک داستان بلند که در طول آن شرح زندگی چند زن از این طبقه که به نوعی با یکدیگر در ارتباط هستند را شرح می‌دهد و از دل آن فرجام چند سبک فکری به زندگی را در کنار برخی از روایت‌های محتوم از زندگی زنان در جامعه ایرانی به تصویر می‌کشد.

«در من هوا سرد است» به این اعتبار روایتی است بروز و عمومی از نوعی زیست ایرانی، زیستی که این رمان نشان از عمومیت آن می‌دهد و به مخاطب امکان همذات پنداری درباره آن را می‌دهد.