پدر کشی

پدر کشی

حسام جنانی مترجم این اثر در توضیح موضوع داستان اظهار کرد: کتاب «پدر کُشی» یک رمانک فمینیسمی با ته‌مایه کمیک است. داستان به رابطه یک دختر مجرد میان‌سال اشاره می‌کند که با پدر ۷۴ ساله‌اش که رمان‌های زیادی نوشته و برنده جایزه نوبل شده است،‌ زندگی می‌کند. پدر این دختر مرد فوق‌العاده خودخواه و هوس‌رانی است که به دخترش به هیچ وجه توجهی ندارد.  همین موضوع باعث شده که دختر شخصیت متناقضی داشته باشد. او برخی مواقع پدرش را بابایی، برخی دیگر پدر و گاهی با اسم کوچک یعنی «رول‌ا‌ند مارکس» صدا می‌زند که این موضوع بیانگر نبود ثبات شخصیتی دختر است. با مطالعه داستان متوجه می‌شویم که رول‌اند مارکس که تا ابتدای داستان پنج بار ازدواج کرده، تصمیم می‌گیرد که برای بار ششم با یک خانم خبرنگار ازدواج کند. این اتفاق باعث می‌شود که رابطه پدر و دختر از گذشته هم بدتر شود و در ادامه داستان اتفاقات جذابی می‌افتد که باعث جذب مخاطب می‌شود و به نوعی آن چرخش کمیک اتفاق می‌افتد.

این مترجم با اشاره به دغدغه طرح این داستان از سوی نویسنده گفت: اتفاقاتی در ادامه داستان رخ می‌دهد که نویسنده قصد دارد به وسیله آن اتفاقات به مخاطب بفهماند که در جامعه آمریکا با تمام شعارهایی که نسبت به آزادی زنان و مستقل بودن آنها داده می‌شود، هنوز زنان مستقل نیستند و به مردها وابسته‌اند.

جنانی در توضیح نویسنده این اثر و واقعی بودن یا نبودن داستان اظهار کرد: جویس کارول اوتس از دهه ۷۰ نوشتن را آغاز کرده است، وی گرایش‌هایی به جنبش حق‌طلبانه زنان دارد اما این کتاب نشان می‌دهد که او  فمینیست افراطی نیست و شخصیتی معتدل دارد. در معرفی چهره ادبی او نیز باید گفت که اوتس تا امروز بیش از ۱۰۰ کتاب نوشته و چندین سال کاندید جایزه نوبل بوده است و تقریبا در ادبیات امروز شخصیتی شناخته شده است.

این مترجم افزود: این داستان واقعی نیست اما اگر شخصیت رول‌اند مارکس را با برخی برگزیدگان جایزه نوبل مقایسه کنیم، به این نتیجه خواهیم رسید که این داستان می‌تواند از زندگی بعضی از نویسندگان مطرح نوبل الگوبرداری شده باشد.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:‌ 

«دوازده سال پیش، رول‌اند مارکس برنده‌ جایزه‌ی نوبل ادبیات شده بود و در پی آن پاداش مصیبت‌بار بود که بسیاری از جنبه‌های زندگی خانوادگی‌اش دچار دگرگونی شد. ازدواج پنجمش به طلاق کشیده شده و پرداخت مالی عظیمی به همسر تلخ‌کامش بیشتر پول جایزه‌اش را از دستش درآورد.»

در پشت جلد این کتاب آمده است: 

«قرن بیست و یکم است. دوره‌ی آزادی زن‌ها دهه‌ی هفتاد بود. حداقل می‌بایست این طور باشد، اما زن‌ها، اکثریت آن‌ها صرف نظر از سن‌شان، هنوز هم به مردها وابسته‌اند و مردی مشهور همان‌طور زن‌ها را جذب می‌کند که آتش بیدها را؛ مقاومت‌ناپذیر، کشنده. زیباترین پروانه‌ها هیچ چیز را بیشتر از پرتاب خودشان به درون شعله‌هایی که نابودشان خواهد کرد نمی‌خواهند.»