شرح مشکلات دیوان حکیم سنایی
ابوالمجد مجدودبن آدم سنایی شاعر بلند آوازه قرن ششم در اوایل یا اواسط نیمه قرن پنجم در غزنه متولد شد. خانواده او از نژاد بزرگان و آزادگان بودند و مانند بیشتر خراسانیان آن روزگار مذهب حنفی داشتند. سنایی علوم رایج زمان خود را در جوانی فراگرفت. او از فلسفه و نجوم، هیأت، حکمت، کلام، هندسه، موسیقی، علوم قرآنی چون تفسیر و حدیث، ریاضی وطب اطلاع داشت و گاه اصطلاحات این علوم را در شعر خود به کار می‌برد. غالب تذکره نویسان به او لقب حکیم داده اند و مولانا نیز از او با عنوان «حکیم غزنوی» یادکرده است. اما بنابر قول شفیعی کدکنی در کتاب تازیانه‌های سلوک”به کار بردن لفظ حکیم برای سنایی بیشتر در مفهوم «حکیم الهی» و «عارف» است و نه حکیم به معنای مصطلحی که در مورد فردوسی و ناصرخسرو به کار می‌برند. نصایح و اندرزهای حکیم سنایی دلاویز و پرتنوّع، شعرش روان و پرشور و خوش بیان، و خود او، در زمره ی پایه‌گذاران نخستین ادبیات منظوم عرفانی در زبان فارسی به‌شمارآمده است. چنانچه ازشعر سنایی برمی‌آید او به تمام دانشهای زمان خود آگاهی و آشنایی و در برخی تبحر و استادی داشته است.
شرح مشکلات دیوان حکیم سنایی
| ویژگی ها | |
|---|---|
| تعداد صفحه: | 544 |
| سال چاپ: | 1400 |
| قطع: | وزیری |
| موضوع: | شعر |
| ناشر: | زوار |
| نوع جلد: | زرکوب |
| نویسنده: | محمد رضا برزگر |
_j.jpg "ادیسه")
