قلب نارنجی فرشته

قلب نارنجی فرشته

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

« اگر از این‌جا برگردم خودم را تحویل می‌دهم، اما می‌خواهم بدانی بیشتر دلم می‌خواست یک جوری خودم را خلاص کنم. نتوانستم. نه عرضه داشتم از روی پشت‌بام بپرم، نه جرئت داشتم با تیغ رگ‌هایم را بزنم. حتا دلش را نداشتم که یک مشت قرص بدهم بالا. دو سه باری هم رفتم مترو، چشم انداختم به قطاری که می‌آمد. دلم می‌خواست بپرم جلوش. نشد. نتوانستم. باید یکی را پیدا می‌کردم هلم بدهد. روژان اگر بود، هلم می‌داد. اگر بود... اگر نمی‌کشتمش.
 حالا لابد پیش خودت می‌گویی این هم یکی دیگر از خالی‌بندی‌های ما داستان‌نویس‌هاست. عادت کرده‌ایم به تعریف هر راست و دروغی که به ذهن‌مان می‌رسد. یاد گرفته‌‌ایم قصه‌هامان را جوری بگوییم که همه‌چیز راست به نظر برسد... مهم نیست. چند روز دیگر که خبر محاکمه‌ام را توی روزنامه‌ها خواندی باورت می‌شود. آن‌وقت قیافه‌ات حسابی دیدنی است.»