نامه‌های سیمین دانشور و جلال آل احمد دفتر اول

نامه‌های سیمین دانشور و جلال آل احمد دفتر اول

جلال عزیزم، اکنون دیگر غربت را کاملاً حس می‌کنم. آن شب که از لندن برایت نامه نوشتم تا دو بعد از نصف شب حرکت نکردیم و در فرودگاه چرت زدیم و وقتی طیاره راه افتاد ساعت سه بعد از نصف شب بود. از لندن حرکت کردیم و من در طیاره خوابیدم تا صبح ساعت هفت که وارد گاندرا شدیم. این یک جزیره انگلیسی گویا متعلق به کانادا باشد جزیره‌ای کثیف و شلوغ و بدهوا - آنجا بار انداختیم و معلوم شد که هوای اقیانوس طوفانی است و امکان ندارد طیاره راه بیفتد. بنا شد طیاره از راه دیگر یعنی از راه بوستون برود. آنجا دیگر بدبختی واقعی ما شروع شد زیرا هفده ساعت تمام در طیاره بودیم و واقعاً حال همگی به هم خورد و مخصوصاً حال من که خیلی بد شد. اقیانوس طوفانی بود و طیاره مدام بالا و پایین می‌رفت و بم بم صدایی می‌داد که هنوز در گوشم است. حتی نیم‌تنه‌های نجات یعنی life jacket هم به ما دادند که اگر اوضاع وخیم شد. آن‌ها را بپوشیم و از طیاره پایین بپریم.