برادر من تویی

برادر من تویی

از لحظاتی که هم‌پای امیرالمؤمنین علیه السلام کوچه‌های کوفه را برای کمک به یتیمان و نیازمندان می‌پیمود تا زمانی که در رکاب حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام درس عشق و معرفت را به عالم می‌آموزد.

نویسنده در این اثر تلاش می‌کند، تا در عین وفاداری به منابع تاریخی، زندگی‌نامۀ داستانی جذابی خلق کند.

گزیده‌ای از کتاب: مولا علی (ع) به قدری رنجور شده بود که نمی‌توانست حتی در حالت نشسته نمازش را بخواند. عباس به قدری دلواپس پدر بود که در آن دو روز بدون خوردن حتی تکه‌ای نان، روزه گرفت. حتی می‌ترسید برای لحظه‌ای چشم هایش را ببندد که نکند پدر برود. در لحظات دلهره آور و طولانی که می‌گذشت، مولا علی (ع) لحظه به لحظه رنجورتر و بی حال‌تر می‌شد.

چندین بار بغض عباس ترک برداشت. سر بر سینه‌ی پدر گذاشت و‌های های گریه کرد. تنها دلخوشی اش در آن لحظات سخت، شنیدن صدای قلب پدر بود. قلبی که حالا کندتر و کندتر می‌تپید. در یکی از لحظاتی که مولا علی (ع) به هوش آمد، به عباس اشاره کرد گوشش را نزدیک کند. عباس نجوای آرام پدر را شنید که می‌گفت: پسرم، برادرانت را تنها مگذار. از حسن و حسین دست برندار. آن‌ها را بی یاور و تنها مگذار.