لالایی

لالایی

«لالایی» رمان دیگری از چاک پالانیک، نویسنده معروف رمان «باشگاه مشت‌زنی» است که به گفته بسیاری منتقدان و نشریات، بهترین اثر او است. داستانی پیچیده که مانند آثار دیگر او مدرنیته را با زمینه‌ای تاریک تصویر می‌کند و حکایتی اخطارآمیز برای خطری است که آرام‌آرام نزدیک می‌شود تا زندگی انسان را نابود کند. کارل استریتور به تازگی زن و تنها فرزندش را از دست داده. درست بعد از خواند یک لالایی برای آنها، بعد از مدتی او می‌فهمد که این لالایی درواقع نوعی مناجات آفریقایی برای قبل از ذبح است که به نغمه سلاخی شهرت دارد و هرکسی این نغمه برایش خوانده شود به زودی می‌میرد. آدم‌های اطراف کارل هم یکی یکی مرده پیدا می‌شوند و او می‌فهمد که اگر حتی به نغمه فکر هم بکند و در همان حال روی کسی متمرکز شود، لالایی کار خودش را خواهد کرد، اما کارل این را نمی‌خواهد پس تصمیم می‌گیرد که تمام نسخه‌های این لالایی را پیدا کند و از بین ببرد و در این راه با زوجی آشنا می‌شود که در کارش به او کمک می‌کنند. این کتاب در سال ۲۰۰۳ برنده جایزه Pacific Northwest Booksellers Association شد. «در دنیایی که قسم بی‌ارزش است، جایی که تعهد هیچ معنایی ندارد، جایی که قول می‌دهند برای این‌که آن‌را بشکنند، بد نیست اگر کلمات، دوباره قدرت را به دست بگیرند. در دنیایی که همه نغمهٔ دروگر را بدانند، همه‌جا سروصداها خاموش می‌شوند. مثل دوران جنگ، نگهبان‌ها گشت می‌زنند؛ اما به‌جای این‌که به‌دنبال نور بگردند، دنبال سروصدا می‌گردند و به مردم می‌گویند دهن‌شان را ببندند. آن‌طور که دولت‌ها به‌دنبال آلودگی هوا و آب می‌گردند، همین دولت‌ها هر صدایی بالاتر از پچ‌پچ را ضبط می‌کنند و بعد، صاحبش را دستگیر می‌کنند. هلیکوپترها، هلیکوپترهای ویژهٔ بی‌صدا البته، همان‌طور که حالا به‌دنبال ماریجوانا می‌گردند، به‌دنبال سروصداخواهند گشت. مردم با کفش‌های لاستیکی روی نوک پا راه می‌روند. خبرچین‌ها از هر سوراخ دری گوش می‌ایستند. دنیای خطرناک وحشتناکی می‌شد؛ ولی حداقل می‌توانستید با پنجرهٔ باز بخوابید. دنیایی می‌شد که هر کلمه ارزشی معادل هزار عکس داشت.»