قصه های بهرنگ

قصه های بهرنگ

پسرک لبو فروش

چند ساله پیش در دهی معلم بودم. مدرسه ی ما فقط یک اتاق بود که یک پنجره و یک در به بیرون داشت. فاصله اش با ده صد متر بیشتر نبود. سی و دو شاگرد داشتم. پانزده نفرشان کلاس اول بودند. هشت نفر کلاس دوم. شش نفر کلاس سوم و سه نفر شان کلاس چهارم. مرا آخرهای پاییز آنجا فرستاده بودند . بچه ها دو سه ماه بی معلم مانده بودند و از دیدن من خیلی شادی کردند و قشقرق راه انداختند. تا چهار پنج روز کلاس لنگ بود. آخرش توانستم شاگردان را از صحرا و کارخانه ی قالیبافی و این جا و آن جا سرکلاس بکشانم. تقریبا همه بچه ها بیکار که میماندند میرفتند به کارخانهی حاجی قلی فرشباف.

زرنگ ترین شان ده پانزده ریالی در آمد روزانه داشت. این حاجی قلی از شهر آمده بود . صرفه اش در این بود . کارگران شهری پول پیشکی میخواستند و از چهار تومان کمتر نمی گرفتند. اما بالاترین مزد در ده 25 ریال تا 35 ریال بود.

ده روز بیشتر نبود من به ده آمده بودم که برف بارید و زمین یخ بست. شکاف های در و پنجره را کاغذ چسباندیم که سرما تو نیاید. روزی برای کلاس چهارم و سوم دیکته میگفتم . کلاس اول و دوم بیرون بودند. آفتاب بود و برف ها نرم و آبکی شده بود. از پنجره میدیدم که بچه ها سگ ولگردی را و بر سر و سورتش گلوله برف میزدند.تابستان ها با سنگ و کلوخ دنبال سگ ها میافتادند و زمستان ها با گلوله برف.

کمی بعد صدای نازکی پشت در بلند شد : آی لبو آوردم ، بچه ها!...... 

بلوی داغ و شیرین آوردم!.....

از مبصر پرسیدم : مش کاظم این کیه !

مش کاظم گفت : کس دیگری نیست ، آقا ...... تاری وردی است، آقا... زمستانها لبو مبفروشد... میخواهی بش بگویم بیاید تو....