سه گانه داستان سریر سنگی شمشیرهای امپراطور کتاب اول

سه گانه داستان سریر سنگی شمشیرهای امپراطور کتاب اول

کیدن با چشمانش که همچون آتش زبانه می کشیدند به او نگاه کرد و گفت: «از یه چیز مطمئنم و اون اینه که آدولین دنبال من به اینجا اومدن و راهب ها به خاطر من کشته شدن.»

ـ این حقیقت داره، اما همه ی حقیقت نیست.

ـ مثل راهب ها حرف میزنی.

ـ درسته که نوک شمشیر الان به طرف توست، ولی این کشت و کشتار با تو متوقف نمی شه. بذار بهت بگم من از چی مطمئنم: انسان ها مثل حیوون می مونن. همه شون عین همدیگه ان: از مردم آنثرا و شهرهای خونین گرفته تا قبایل جنگل نشین ویست و همین اورگول ها. آدم ها برای به دست آوردن قدرت همدیگه رو می کشن و هروقت احساس کنن ممکنه اونو از دست بدن که تقریبا همیشه ست باز هم می کشن. حتی اگه من و تو هم خودمونو کنار بکشیم، حتی اگه بمیریم باز هم اونا دست بردار نیستن. می رن سراغ نفر بعدی که ممکنه تهدیدشون کنه و اونو می کشن؛ ممکنه پولدارها رو به خاطر پولشون بکشن یا کشاورزها رو به خاطر گندم، و یا مردم ایالت باسک رو بکشن چون خیلی سیاهن و بریتان ها رو به خاطر سفیدی شون. فرقی نمی کنه، کسانی که راهب ها رو به این راحتی می کشن می تونن هرکسی رو بکشن.