همروی

همروی

در مطالعات اسلامی، دو دانش بیش از قیه اهمیت دارد: فلسفه سیاسی و فقه سیاسی. مباحث بعدی سعی می کند این دو حوزه دانش و نسبت آن ها را به بحث گذارد. شاید بتوان رویکرد همروی را ادامه کوشش فارابی در (در نسبت ظرفیت فقه در رویارویی با تجدد) ارزیابی کرد.

نظریه همروی که بر ویرانه های دو گرایش حداکثری و حداقلی بنا شده است انتظاری بینابینی از دین دارد. این نظریه در صدد است نظریه سومی را در زمینه همروی فلسفه سیاسی و فقه سیاسی به بحث گذارد که ما بین دو رویکرد حداکثری ها و حداقلی ها قرار می گیرد. نظریه همروی از یک طرف می تواند در تقویت گفتمان نواندیشی دینی و گفتمان اصلاحات نقشی اساسی ایفا کند و از سویی دیگر می تواند، با طرح ضرورت احیای فلسفه سیاسی (اسلامی)، راه حلی برای معضل فربه شدن فقه (سیاسی) ارائه دهد. بر اساس نظریه همروی، اجتهاد به شکل سنتی اش حجیت دارد، هر چند این امر مانع از نسبت سنجی روش شناسی های مدرن با فقاهت نمی شود. استنباط و زمان و مکان، این ایده را دنبا می کند که، علی رغم احتمال زمانی - مکانی شدن احکام، اصل با استمرار آن هاست.