هویت ، گفتمان و انتخابات در ایران

هویت ، گفتمان و انتخابات در ایران

«عرصه‌ی ایدئولوژیک تاریخ معاصر ایران، صحنه‌ی بازی اسطوره‌هاست. سوژه‌ها و اسطوره‌هایی که خویشکاری معنابخشی و تفسیر مفاهیم را بر دوش دارند. بیایید در یک تلذذ فکری صحنه‌ی نمایشی را با یک‌دیگر بر روی پرده‌ی ذهن بازی کنیم که علی‌القاعده بنیان سناریوی آن را شنیده‌اید؛ من و شما در بیابانی گرفتار شده‌ایم؛ تشنه، بی‌رمق، مدهوش و کمی تا قسمتی نیمه‌جان! چاه آبی یافت می‌شود، من نرسیده به چاه بر زمین می‌افتم، شما به پیش می‌روید با کشیدن آب به‌وسیله‌ی پاپوش و کفش‌تان سیر از آب چاه می‌نوشید و سپس به‌سوی من می‌آیید. با آبی در دست، منتها نه در باده و پیاله‌ای زرین و خوش‌ نقش و نگار؛ با کفشی که لبریز از آب است. شما چه کردید؟ میزبان بدی بوده‌اید یا خوب؟ ناجی پریسای من بوده‌اید یا ساقی شرنگ‌نوش من؟ من درگیر حسی زیبایی‌شناسانه با شما بشوم یا مست شمیم حیات‌بخش‌تان؟ مست باده ناب‌تان یا درگیر درد بامداد خمار؟ شما هنر و پیشخوان را فدای چه کرده‌اید؟ و این‌که: اگر شما نبودید چه بر سر من می‌آمد؟ و اگر کفش شما و بند بلند آن نبود چه بر سر هر دوی ما؟ این فضای استعاری و مجازی منطق ایدئولوژیک ایران معاصر را به نمایش می‌گذارد. فضایی که در آن روح توده‌ها با ذهن و کنش نخبگان، که دایره‌ی آن از مرزهای زیبایی‌شناسی تا دایره‌ی عمل‌گرایی گسترده‌دامن است، پیوند می‌خورد. معنا و هویت در همین برساخته ایدئولوژیک مفصل‌بندی می‌شود»