سوگ

سوگ

قلب آشفته‌ي سورنا چنان قلب پرنده­اي گمشده، از وحشت، مي­تپد. از هجوم تنهايي، خود را در بستر ياد سارا سلاخي مي­کند. چنان وحشي و بي­سر و پا قدم برمي­دارد که صداي له شدن زندگي زير گام­هايش شنيده مي­شود. با لباسي سراسر سياه و خوني که به چشم مي­بينم، بر تمام قامتش جاري است. دلتنگي در مقابل دردي که از دوري مي­کشد، بسيار واژه­ي ناتواني ­است. سورنا بيش از آن‌چه دل يک مرد، توان داشته باشد اندوهگين و پر از آرزوي وصال است... تماميت «خود» او ترک برداشته، هر لحظه­، تکه­اي بر زمين مي­ريزد. چه کسي مي­داند در عرض يک شب، از دست دادن يک نيمه از وجودت تا چه حد آدمي را خالي مي­کند؟ خالي از نبض، تپش و عشق... اکنون خميده و مچاله از بازي نابرابر روزگار در مقابل من شکايت مي­کند. از جامعه هم درد مي­کشد، از آدم­هايي که خنده‌اش را بعد از سارا محکوم مي­کنند يا با تعجب مي­نگرند که چگونه او هنوز نفس مي­کشد! او نمي­داند آدم­ها از گذران عادي روزگار پس از مرگ خود مي­هراسند... اما غمي که تجربه نشود، با قطره­هاي اشک چشم، خودش را نشان ندهد و از گلو با فرياد عجز بيرون نريزد، در روان، ته‌نشين مي­شود! قرار است اين اتاق درمان، آغوشي امن براي او باشد و... خود را بکاود، دوباره بسازد و تمام غم فروخورده را بالا بياورد...