همیشه استاد

همیشه استاد

اصلاح اخلاق فرد کاری است که به اندازه کافی شاعر آن و نویسندگان قدیم مانند، سعدی و سنائی و مولانا و دیگران با آثار منثور و منظوم اخلاقی خود انجام داده‌اند. امروز بیش‌تر بازگو کردن و برطرف ساختن مفاسد جامعه مطرح است نه اصلاح معایب فرد، و طنز یکی از برنده‌ترین حربه‌ها برای پیروزی در این میدان است.

گاهی لحن شوخی، اگر استادانه ادا شده باشد، اثری معجزه آسا دارد که بیان جدی فاقد آن است. گاهی یک موضوع که در قالب جمله کوتاه طنز آمیزی بیان می‌شود، حکم تیری را پیدا می‌کند که درست به هدف می‌خورد، ولی شاید همان موضوع، حتی اگر با انشایی عالی به صورت چند صفحه عبارات جدی درآید، نتیجه معکوس بخشد و تیری شود که به سنگ بخورد یا کمانه کند و مغز خود تیرانداز را پریشان سازد.

اگر شما مطلبی را طوری بگویید که «گفتنی» باشد، یقینا «شنیدنی» هم خواهد بود. تاریخ مواردی را نشان می‌دهد که ظریفی با یک لطیفه یا یک جمله طنزآمیز جان بدبختی را خریده و گردن او را از تیغ جلاد رهایی بخشیده است. طنز موجب تنبیه می‌شود و خفته را بیدار می‌کند، اما با قلقلک، نه با لگد! ولی متاسفانه در این مملکت، تاکنون از توجه به طنز و اثرات سودمند و حیات‌بخش آن غفلت شده است. شوخی و یا طنز چاشنی سخن است، نمک سخن است و همان‌طور که چاشنی جز عذاست، شوخی و طنز هم جز سخن است و فکاهیات هم جز شعر و ادب است... .