به سوی خویشتن از یاد رفته

به سوی خویشتن از یاد رفته

با همه شكنندگي، ناپايداري و در عين كوتاهي و بي‌ثباتي، باز زندگي و زيبايي‌هايش وسوسه‌انگيز و عميقا دوست‌داشتني است. چنين ويژگي‌هايي نه تنها ضعف آن نيست، كه حتي راز دل‌انگيزي زندگي و جذابيت آن نيز هست.

حال با وجود كوتاهي عمر، اين همه محدوديت و همچنين ابهام و احتمالات بي‌شمار زندگي، پرسش اساسي اين است كه آيا باز انسان، شهامت آرزو كردن،انتخاب نمودن، تلاش كردن، آغاز نمودن، مهرباني، دوست داشتن، مبارزه كردن و بخشيدن را دارد يا نه؟

در حقيقت، همين جاست كه چهره راستين شهامت انسان ديده مي‌شود، يعني با وجود همه محدوديت و كوتاه بودن فرصت، باز انسان بر آن شود كه بخواهد، بجويد، دوست بدارد و به سوي خويش و زندگي پيش برود.

از اين رو، بي‌ثباتي زندگي و عمر كوتاه انسان، نمي‌تواند بهانه و توجيهي براي ياس، انزوا، بي‌نظمي، بي‌برنامگي، سرگرداني و فرار از كشف خويش و زندگي گردد.