ریحانه بهشتی یا فرزند صالح

ریحانه بهشتی یا فرزند صالح

دوران کودکی از نظر پی ریزی اساس زندگی، اهمیت فوق العاده ای دارد. تربیتهای صحیح یا فاسد اطفال، سرچشمه ی مهم نیک و بدهای دوران عمر است. آدمی در طول ایام حیات خود برطبق خلقیات خویش عمل می کند و اساس خلق و خوی آدمی در ایام کودکی ساخته می شود.

در این دنیای پرغوغای کنونی، که جامعه به عرصه پیکاری جهت دست یافتن هرچه بیشتر به امور مادی تبدیل شده است، بسیاری از افراد آن، تمام همت، تلاش و فکر خود را صرف پیروزی در این میدانِ جنگ و گریز می نمایند تا با غلبه بر دیگری، مردار دنیا را تصاحب کنند.

اما در پس آن هیاهو و در میان جامعه ی اسلامی، همسران جوان، پدران و مادران موحّد و خداجویی هستند که دل در گرو تربیت فرزند صالح سپرده اند.

کتاب حاضر، گلچینی از توصیه های علمی و عبادی برگرفته از فقه غنی اسلامی، به همراه مسائل مورد نیاز پزشکی، روانشناسی و تغذیه در دوران بارداری برای همسران جوانی است که محبّت نبوی و ولایت علوی را با عشق مادری در هم آمیخته اند.

خوشحالی یا بدحالی، بهروزی یا سیه روزی هر یک از انسان ها در گرو «تربیت» است و این مهم به عواملی همچون ساختار فرهنگی خانواده (پدر، مادر، برادر، خواهر، دایی، عمه، خاله، عمو و دیگر بستگان نزدیک سببی و نسبی)، محیط آموزشی، محیط زندگی، محیط کار، حاکمیت سیاسی کشور و کمّ و کیف تعلیمات بستگی دارد. این عوامل با یکدیگر ارتباط طولی و تکمیلی دارند و در عین حال می توانند همدیگر را خنثی یا تخریب کنند. به هر جهت همه ی این عوامل به نوعی در قبال انسان و تعلیم و تربیت او مسئولند در این بین، مسئولیت پدر و مادر نسبت به فرزند، بیش تر و مهم تر از دیگران است. البته نقش مادران جایگاه مخصوص به خود را دارد چرا که اخلاق اعضای جامعه، به اخلاق مادران وابسته است. در اثر فعالیت اخلاقی، اجتماعی و فرهنگی مادر، تمدنی انسانی و معنوی یا تصنّعی و ماشینی پدید می آید.

از ویژگی های مسئولیت پدر و مادر، شمول و پیوستگی آن در طول دوره ی زندگی فرزند است که گستره ی آن، دوره ی قبل از تولد فرزند یعنی مرحله ی همسر گزینی، مقدمات انعقاد نطفه، مرحله ی آمیزش، دوره بارداری، مرحله ی زایمان و نیز دوره ی کودکی، دوره ی نوجوانی، مرحله بلوغ، دوره ی جوانی، مرحله ی تزویج فرزند و نظارت و هدایت پس از تزویج را در بر می گیرد.

در میان مراحل و دوره های گفته شده، دوره ی قبل از تولد، از حساسیت بسیار زیادی برخوردار است و همچون خشت اول ساختمان تربیتی خواهد بود که اگر کج نهاده شود، ساختمان را دچار آسیب جدی می کند و اصلاح چنین ساختمانی، بسیار طاقت فرسا و مشقت بار است، اگر نگوئیم ناشدنی و چه بسا غیرقابل جبران خواهد بود؛ مثل اینکه فرزند، کور یا لال یا... به دنیا بیاید. بنابراین اولین و مهم ترین مسئولیت تربیت فرزند، هم از لحاظ زمانی و هم از لحاظ رتبه، بر عهده ی پدر و مادر است تا از ابتدایی ترین لحظه ی ممکن، نسبت به تربیت فرزندی سالم، شایسته و مفید اهتمام ورزند. و به فرموده ی مولا علی علیه السلام به فکر تربیت فرزندانی فرمانبردار و خداترس باشند.