درمان شوپنهاور

درمان شوپنهاور

اروین دی.یالوم، روان‌پزشک و نویسنده‌ی هستی گرای آمریکایی، در رمان درمان شوپهناور به کنکاش در سایع‌های عقاید فیلسوف بزرگ یعنی آرتور شوپهناور می‌پردازد. مسئله‌ی اصلی این روایت، رویارویی انسان با تقابلات اجتماعی، تداوم تجربه‌های زندگی و انزواست. ترس از زوال و مرگ در همه، از جمله در فرد برجسته‌ای همچو یک روان‌پزشک (ژولیوس، نقاب فرضی یالوم) توصیف شده است. زندگی هر فردی پس از آگاهی بر نقصانات و عدم تسلط بر آن‌ها مختلف می‌شود و مواجهه با این حقیقت، روحی بلند و انگیزه‌ای بالا می‌طلبد؛ هیچ‌کس و هیچ‌چیز مانند هود فرد در مقابله با این نقاصانات و درمان آن‌ها توانمند نیست.

کتاب درمان شوپهناور بر اساس نظریه‌ی روابط بینافردی، به گروه درمانی تاکید می‌ورزد. این جلسات گروه درمانی در اتاقی برگزار می‌شود که سه دیوارش از زمین تا سقف پر از قفسه‌های کتاب است و دیوار چهارم سه پنجره با قاب چوبی دارد که به باغ ژاپنی آرامی با حوضی پر از ماهی‌های درخشان باز می‌شود؛ تصویری به غابت کهن الگویی از ناخودآگاه ... و اثاثیه‌ی این اتاق، ساده و کاربردی است که شامل یک میز عسلی در کنار درب برای قرار دادن تسویه حساب‌هایی که بهتر است برای فردای مجهول نماند و هفت صندلی حصیری که گرد چیده شده و دو صندلی ذخیره در گوشه‌ی اتاق می‌شود که یکی‌شان سهم فیلیپ، این رونوشت شوپهناور می‌شود. به نظر می‌آید صندلی باقی مانده، دعوتی غیر مستقیم از خواننده‌ی کتاب است که نویسنده او را جزو یکی از اعضای گروه دانسته؛ و در سطور بعدی که شخصیت اصلی قوانین گروه را ذکر می‌کند، این تداعی در ذهن جان می‌گیرد که یک رضایت‌نامه‌ی بزرگ، شبیه به موافقت‌نامه‌های اسناد پزشکی و روان‌پزشکی در ناخودآگاه خواننده امضا شده است.