تحلیلی از دیدگاه های فلسفی فیزیکدانان معاصر

تحلیلی از دیدگاه های فلسفی فیزیکدانان معاصر

«در قدیم واژه فلسفه همۀ دانش‌های حقیقی را فرامی‌گرفت و تنها دانش‌های قراردادی، از قبیل لغت و دستور زبان، از قلمرو آن خارج بود. در آن دوران‌ها همۀ دانش‌ها به‌هم مربوط بودند و همدیگر را تأیید می‌کردند و یک کل منسجم می‌ساختند. به همین دلیل بسیاری از فلاسفۀ بزرگ از سرامدان علم در عصر خود بودند (مثل ارسطو، افلاطون، کانت، ابن سینا، نصیرالدین طوسی) یا اطلاعات علمی وسیعی داشتند. قدما فلسفه را به دو بخش نظری و عملی تقسیم می‌کردند. فلسفۀ نظری شامل طبیعیات، ریاضیات و متافیزیک بود و فلسفۀ عملی شامل اخلاق، تدبیر منزل و سیاست مُدُن می‌شد. بدین ترتیب فیزیک متعلق به بخشی از فلسفۀ نظری موسوم به «حکمت طبیعی» بود. گالیله وقتی می‌خواست به فلورانس برود درخواست کرد که عنوان رسمی او «فیلسوف و ریاضیدان» باشد. همچنین نیوتون عنوان اصول ریاضی حکمت طبیعی را برای کتاب خود انتخاب کرد. هنوز نیز در بعضی از دانشگاه‌های جهان (ازجمله دانشگاه‌های اسکاتلند) علم را حکمت طبیعی می‌نامند».