تحلیل هایی بر تئاتر معاصر (در انتظار گودو و پایان بازی)

تحلیل هایی بر تئاتر معاصر (در انتظار گودو و پایان بازی)

ساموئل بکت، نویسنده، شاعر و نمایشنامه‌نویس ایرلندی توانست آثارخود را با قریحه‌ی طنزپردازی همراه کند و با رویکرد بدبینانه، خنده‌های نیشداری را در وجود بشر ایجاد کند. او با عریان کردن هستی انسانی از هرگونه «معنا و مفهوم» در خور، بی‌منطقی و بی‌خردی دنیایی را به تصویر می‌کشد که انسانیت و ارزش‌های انسانی در آن گم شده‌اند. در واقع بیهودگی ظاهری حیات، یک مضمون اگزیستانسیالستی است که می‌توان منشا آن را در نزد سارتر و کامو یافت. ولی بکت هرگز زیر بار این فلسفه نرفت و خود را از هرگونه گرایش ایدئولوژیک مبرا می‌کرد. شخصیت‌های بکت زبان شفاهی خود را انکار نمی‌کنند بلکه برعکس، وجود خود را از لابه‌لای آشفتگی زبانی به خود اثبات می‌کنند. در نزد او، موقعیت‌های نمایشی دقیقا به واسطه‌ی شخصیت‌ها تعیین می‌شوند و در نهایت این احتمال وجود دارد که توسط تغییرات بی‌معنای «پیشامدها» دگرگون شوند. در تئاتر بکت، صحنه‌های نمایش به دنبال نشان دادن حالات و نشانه‌های روان شناختی نیستند بلکه شخصیت‌ها نشان می دهند که انسان پیش‌بینی ناپذیر است و هرچیزی ممکن است برای هرکسی و به هر صورتی اتفاق بیفتد. در این وضعیت، یک بررسی روان‌شناختی از انسان و حیات- می‌تواند یک حقه‌ی نمایشی محسوب شود. به نظر ساموئل بکت، «وجود انسان» برهوتی است که در آن بین مرگ و زندگی هیچ اتفاقی نمی‌افتد. شخصیت‌های بکت به «ظهور» چیزی یا کسی برای رستگاری و برای تدام زمان امید دارند اما هرآنچه روی می‌دهد «بی‌معناست». دنیا نه تنها پوچ است بلکه «ناخوشایند» هم است؛ در این دنیا انسان با مشکل مواجهه است نه فقط با اشیایی که او را احاطه کرده‌اند، بلکه حتا با جسم خود، با این وجود، آثار غم‌انگیز بکت تداعی‌گر معانی خاصی از کمدی دردناک هستند که تماشاگر را می‌خندانند... .