بابای دارا بابای نادار

بابای دارا بابای نادار

کتاب” بابای دارا , بابای نادار ” یکی از پرفروش ترین کتاب های مدیریتی چند سال اخیر است. نوسندگان کتاب، روش های آموزشی مدارس را برای عصر حاضر مناسب و کافی نمی دانند و معتقدند که” مدرسه ها کارمند پرورند و نه کارآفرین پرور “ آموزش هایی که برای عصر سازمان های بزرگ و بوروکراتیک مناسب بود، دیگر جواب گوی نیازهای سازمان های پیچیده، شبکه ای و مبتنی بر دانش امروز نمی باشند و در واقع فرزندان ما را برای دنیایی تربیت می کنند که دیگر وجود ندارد.
      پیام اصلی کتاب این است که :

من دو بابا داشتم، یکی دارا و دیگری نادار. یکی بسیار درس خوانده و زیرک بود،  مدرک دکترا داشت و دوره چهار ساله کارشناسی را دو ساله گذرانده بود. از سه دانشگاه مدرک معتبر استانفورد، شیکاکو و نورث وسترن با استفاده از بورس کامل مدرک عالی گرفته بود. بابای دیگر هرگز نتوانسته بود کلاس هشتم را هم به پایان برساند.

هر دو مرد سخت کوش و در کار و زندگی خود پیروز بودند. درآمد هر دو نفر رضایت بخش بود. ولی یکی از آنان در زمینه مالی پیوسته مشکل داشت. بابای دیگر از ثروتمندترین مردان ایالت هاوایی شد. یکی پس از مرگ، دهها میلیون دلار برای خانواده و دیگران به ارث گذاشت. از دیگری تنها صورت حساب هایی به جا ماند که می بایست پرداخت شوند.

  هر دو به من اندرزهایی دادند، ولی اندرزهای آن ها متفاوت بود. هر دو به درس خواندن سخت عقیده داشتند، ولی موضوعات یکسانی را توصیه نمی کردند.

اگر من یک بابا داشتم، ناچار بودم تا اندرزهای او را بپذیرم یا رد کنم. با داشتن دو بابا  این فرصت را یافتم تا دیدگاه های آنان را با هم بسنجم. دیدگاه یک مرد دارا با یک مرد نادار.

از آن جا که من دو پدر اثر گذار داشته ام، از هر دو نفر چیز آموختم. ناچار بودم تا درباره اندرزهای هر کدام بیندیشم و از بررسی تاثیر اندیشه هر کدام بر زندگیش، بینش ارزشمندی پیدا کنم :برای مثال یکی عادت داشت که بگوید ” از عهده من بر نمی آید .“ دیگری از به کار بردن این واژه ها پرهیز می کرد. به جای آن می کفت :

” چگونه می توانم از عهده این کار بر آیم ؟“ عبارت نخست حالت خبری داشت و عبارت دوم جنبه پرسشی. از عهده من برنمی آید مغز را از کار می اندازد و عبارت چگونه می توانم از عهده این کار برآیم، مغز را به حرکت و جستجو وا می دارد.  

هر دو آن ها بینش مخالفی در اندیشیدن داشتند. یکی فکر می کرد که ثروتمندان باید مالیات بیشتری بپردازند تا هزینه کسانی شود که از امکانات زندگی بهره کمتری نصیبشان گردیده است. دیگری می گفت : مالیات ابزار تنبیه کسانی است که بیشتر تولید می کنند و پاداش به آنانی است که تولید نمی کنند.

یکی از آنان توصیه می کرد خوب درس بخوان تا در شرکت معتبری استخدام شوی. دیگری توصیه می کرد، خوب درس بخوان تا بتوانی شرکت ارزشمندی برای خود داشته باشی.

یکی از آنان می گفت دلیل اینکه ثروتمند نشده ام شما بچه ها هستید  و دیگری می گفت دلیل اینکه باید ثروتمند شوم، شما بچه ها هستید.

یکی عقیده داشت خانه ما بزرگترین دارایی خانواده  می باشد به عقیده دیگری خانه بزگترین بدهکاری است و هر کس بیشترین درآمدش را در خرید خانه سرمایه گذاری کند دچار دردسر می شود .

 به عقیده یکی دولت یا کارفرما می بایست نیازهای انسان ها را برآورده سازد. او همواره دل نگران اضافه حقوق، طرح بازنشستگی، مزایای بهداشتی و درمانی مرخصی و دیگر مزایای استخدامی بود و چنین می نمود که تضمین شغلی برای تمام عمر و مزایای ناشی از آن، از خود شغل با اهمیت تر است. اما دیگری به خود اتکایی مالی فراگیر عقیده داشت و من را از استخدام رسمی مادام العمر در شرکت ها منع می کرد.

 یکی به من آموخت که چگونه شرح معرفی خود را بنویسم تا شغل های بهتری بیابم، دیگری چگونگی نوشتن برنامه های پرتوان مالی و کسب و کار را یادم داد تا شغل آفرینی کنم.

دست پرورده دو بابا بودن به من فرصت داد تا تاثیر اندیشه های هر کدام را در زندگی خودشان ببینم. دریافتم که براستی انسان ها با اندیشه هایشان زندگی خود را شکل می دهند.

برای مثال بابای نادار پیوسته می گفت: من هرگز ثروتمند نخواهم شد. این پیش بینی هم به حقیقت پیوسته بود. از سوی دیگر، بابای دارا همواره خود را ثروتمند می دید. سخنانی از این دست بر زبان می آورد من یک مرد ثروتمندم. حتی هنگامی که به شکست های مالی بزرگ دچار شده و نزدیک به نابودی بود، خود را هم چنان ثروتمند می پنداشت. خود را این چنین دلگرمی می داد :

” شکست خورده و نادار متفاوتند. شکست گذرا و ناداری همیشگی است.“

 بابای نادار می گفت: من به پول  علاقه مند نیستم. پول چه اهمیتی دارد. بابای دارا پیوسته می گفت: پول قدرت است.

شاید هرگز نتوان قدرت فکر را اندازه گیری کرده یا ستود، ولی برای من از همان زمان جوانی روشن شد که باید در چگونگی معرفی و عرضه خود هوشیار باشم. دریافتم که بابای نادارم به دلیل مقدار پولی که، بلکه اندیشه ها و عمل او چنین  نتیجه ای بار آورده بود. به عنوان یک نوجوان، آگاهانه تصمیم گرفتم تا پیوسته متوجه برگزیدن اندیشه ها باشم. اندرز کدام را آویزه گوش کنم بابای دارا یا بابا نادار؟ به دست می آورد نادار نبود

هرچند که دو مرد سخت برلزوم آموزش و یادگیری تاکید داشتند، ولی  دیدگاهشان در اینکه چه باید آموخت  متفاوت بود یکی از من می خواست تا خوب درس بخوانم، به درجات تحصیلی بالا برسم و برای پول درآوردن کار کنم. و دیگری مرا تشویق می کرد تا برای ثروتمند شدن درس بخوانم. دریابم که پول چگونه کار می کند و چگونه می توان آنرا به خدمت خود بگیرم. پیوسته می گفت :” من برای پول کار نمی کنم،  پول برای من کار می کند.“