پیشگیری از جرم از طریق طراحی محیطی

پیشگیری از جرم از طریق طراحی محیطی

امنيت، يکي از مهم ترين نيازهاي بشر است، چنان که در طبقه بندي نيازهاي مازلو، امنيت در درجه دوم اهميت و پس از نيازهاي فيزيولوژيک قرار گرفته است. محققان بر اين باورند که عوامل گوناگوني چون عوامل اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و ... در ايجاد امنيت موثرند، که در اين ميان مي توان به نقش و تاثيرات محيط نيز اشاره نمود. هدف مقاله حاضر بررسي مراحل تکامل رويکرد پيشگيري از جرم توسط طراحي محيط، به عنوان مهم ترين رويکرد در جلوگيري از وقوع جرم و ايجاد امنيت محيطي با استفاده از طراحي و سپس ارائه راهکارهايي براي کمک به معماران و طراحان شهري در جهت طراحي محيط مسکوني ايمن در برابر جرايم است. اين مقاله بابه کارگيري روش اسنادي، سير تحول اين رويکرد را مشتمل بر نسل اول CPTED از سال 1960 تا 1970 با تمرکز بر اصلاحات فيزيکي محيط براي رسيدن به امنيت، نسل دوم از سال 1997 با نقد نسل اول به جهت توجه مطلق بر اصلاحات فيزيکي و پيشنهاد به کارگيري جنبه هاي رواني و اجتماعي به عنوان يکي از ارکان اصلي ايجاد امنيت و نسل سوم تکامل از سال 2000 و پيشنهاد مدل چند جانبهامنيت گستري براي پايدار نگهداشتن امنيت در محلات مسکوني، مورد بررسي قرار داده و کاربست اين ايده ها را با هدف خلق يا افزايش امنيت در محيط ، مورد مطالعه تطبيقي قرار داده است. يافته هاي حاصل از اين مقايسه تطبيقي و تغيير رويکردها در ميان نسل هاي مختلف نظريه پردازان، نشان مي دهد که امنيت محيطي، صرفا پديده اي حاصل از مداخلات کالبدي (ايده هاي نسل اول) نيست بلکه پديده اي نيازمند نگرشي عميق و جامعه شناختي است که در قالب جاري ساختن ايده ها و اصول نسل دوم به عنوان مكملي بر نظرات نسل اول و در نهايت، اجراي اين ايده ها توسط خود ساكنين محلات و با نظارت متخصصين امر در قالب گام هاي امنيت گستري، از دل محلات سالم و پايدار برآمده و در طول زمان، تداوم مي يابد