اینگرید برگمن با بوی قورمه سبزی

اینگرید برگمن با بوی قورمه سبزی

امروز ، تو سنِ سی و پنج سالگی پیری رو حس کرده م، وقتی رفتم سینمایِ مطبوعات واسه نشستِ مطبوعاتیِ فیلمِ «روزگار» تو جشنواره فیلمِ فجر. وقتی واردِ سالن شدیم، هجومِ عکاسا سمتِ دخترِ بیست ساله و چشم آبیِ گروه بود که نقشِ مکملِ من رو تویِ این فیلم بازی می کرد، زیباتر، جذاب تر و جوون تر از من.

همون لحظه به خودم گفتم: دختر! تو دیگه پیر شدی! امسال هم جزوِ کاندیداها نیستم. دیگه حوصله جار و جنجالِ مطبوعاتی رو ندارم که بگم حق�\'مو خوردن. حوصله خودمو هم ندارم. فردا به مهمونیِ خانومِ پگاه دعوتم. مهمونیِ زنونه واسه دیدار با پیشکسوتانِ زنِ سینما. اگه به خاطرِ خواهشِ خانومِ پگاه نبود نمی رفتم.

مدتیه که حال و حوصله شرکت کردن تو هیچ بزم و مهمونی رو ندارم. از آرایشِ مو و صورت گرفته تا پوشیدنِ لباسی شیک و زدنِ عطری گرون قیمت و ادایِ آدمایِ خوشحالو درآوردن ، خسته شده ام. به نظرِ من تظاهر به شادی از غمگین بودن غم انگیزتره...

این کتاب در مورد علاقمندان به هنر بازیگری است و دارای سه شخصیت اصلی با نام های صفورا، تمنا و گلینوش است.