شرح جریان های فکری معماری وشهرسازی درایران معاصر

شرح جریان های فکری معماری وشهرسازی درایران معاصر

اين مجموعه به شرح سير تاريخ معماري و شهرسازي از بدو ورود انديشه‌هاي نو در ايران تا دوران معاصر اختصاص يافته و در چهار بخش تنظيم گرديده است: "اولين پژواك نووارگي در معماري و شهرسازي ايران ـ سبك تهران (1256 - 1275 ش)"، "اولين پژواك نوآوري يا مدرنيسم و دومين پژواك نووارگي ـ الگوي تهران (1310 - 1320 ش)"، "نوپردازي يكسويه از بالا به پايين (1340 ـ 1357 ش)"، و "نوپردازي يا مدرنيزاسيون دو سويه (1360 ـ 1380 ش)". نگارنده ضمن بررسي دوره‌هاي ياد شده، اين پيش‌فرض را رد كرده كه ارزش‌ها و معيارهاي بروني، زماني كه به جامعه‌ي ايران راه يافتند با جامعه‌اي كاملا ايستا روبه‌رو شدند. وي هم‌چنين خاطرنشان مي‌سازد: "ارزش‌ها و معيارهاي غربي وقتي به ايران رسيد، به جامعه‌اي وارد شد كه خود در تلاش براي نوسازي خويش بود. تلاش به منظور بازبيني ارزش‌هاي خود بر مبناي شرايط تاريخي دروني. از سال 1256 ش يعني زمان اولين مداخله‌هاي نوپرداز تا پايان دهه‌ي 70 قرن چهاردهم ش، نووارگي بر آن بوده است كه در قالب نوآوري‌هاي متفاوت از شهر ايراني، شهري با پيكره، سيما، چهره و نيم‌رخي متفاوت با گذشته ـ حتي نزديك ـ آن بسازد و در هر زمانه‌اي شهر را مطابق آن‌چه خود از مفهوم جهاني نووارگي استنباط مي‌كند، بيارايد". در ادامه نيز سه جريان فكري مسلط بر معماري و شهرسازي دو دهه‌ي اخير ايران، معرفي گرديده كه عبارت‌اند از: فرهنگ‌گرايان، نوآوران و فرانوآوران.